Би хүмүүсийг аль нэг улиралтай, эсвэл байгалийн үзэгдэлтэй зүйрлэх “өвчтэй” юм. Салхи шиг, цас шиг, намар шиг, зун шиг хүмүүстэй зөндөө л учирч байлаа. Бүр шүүдэр шиг жижигхэн, бөөрөнхий, хүрэхэд хүртэл хайран хүн байдаг гээч. Харин үнэн өнгө, жинхэнэ хэлбэр дүрс нь хэнд ч ологддоггүй, ойлгогддоггүй болохоор, өөрийгөө “Солонгон охин” гэж нэрлэсэн хэрэг.
