Анна Ахматова: Зүрхнээс минь шүүрэх нарны дурсамж

Зүрхнээс минь шүүрэх нарны дурсамж,
Шаргал өвс.
Сульдуухан хаялах цаг эртийн цас,
Бүдэг бадаг.

Нарийхан судлыг даган мөстөх
Ус аядуухан.
Одоо энд дахин юу ч болохгүй,
Бүр юу ч болохгүй.

Тэнгэр лүү сарвайсан уд модны тахилга
Урагдсан торго.
Өөрийн чинь эхнэр болоогүй нь
Угтаа хавьгүй дээр.

Зүрхнээс минь шүүрэх нарны дурсамж,
Шаргал өвс.
Энэ чинь одоо юу гээч вэ? Харанхуй юу?
Магадгүй! Өвөл эндхийг гагц шөнө л
Эзэгнэдэг байх.

Анна Ахматова

Орчуулсан: Т.Аззаяа

***

Память о солнце в сердце слабеет,
Желтей трава,
Ветер снежинками ранними веет
Едва-едва.

В узких каналах уже не струится -
Стынет вода,
Здесь никогда ничего не случится.-
О, никогда!

Ива на небе кустом распластала
Веер сквозной.
Может быть, лучше, что я не стала
Вашей женой.

Память о солнце в сердце слабеет.
Что это? Тьма?
Может быть! За ночь прийти успеет
Зима.

***

Memory of sun seeps from the heart.
Grass grows yellower.
Faintly if at all the early snowflakes
Hover, hover.

Water becoming ice is slowing in
The narrow channels.
Nothing at all will happen here again,
Will ever happen.

Against the sky the willow spreads a fan
The silk's torn off.
Maybe it's better I did not become
Your wife.

Memory of sun seeps from the heart.
What is it? -- Dark?
Perhaps! Winter will have occupied us
In the night.